Εδώ θα μιλήσουμε για ένα χωριό των Καλαβρύτων … το Σοπωτό.

[…Τα γεγονότα είναι όπως τα σακιά όταν είναι άδεια, δεν στέκονται. Για να μπορέσει να σταθεί ένα γεγονός πρέπει να το γεμίσουμε πρώτα με τις σκέψεις και τα αισθήματα που το προκάλεσαν … – Luigi Pirantello]

Σε κάποιο εργαστήριο του CERN ανακάλυψαν πως το νετρίνιο ταξιδεύει πιο γρήγορα από το φως, καταρρίπτοντας την θεωρία του Αϊνστάιν. Τόσες μελέτες, τόσες έρευνες, τόσες ανθρωποώρες , τόσες θυσίες για να βρεθεί κάποιος μια μέρα να σου καταρρίψει την κοσμοθεωρία.

«Αυτό το χωριό είναι μεγάλη μαλακία!» το είπε, το άκουσα καθαρά ένα Σάββατο μεσημέρι σε ένα ασυνήθιστο γεύμα. Και έρχεται μια διατύπωση να κλονίσει τι; Φυσικά, τίποτα! Εδώ δεν έχουμε να αποδείξουμε το θεώρημα του ολοκληρωτικού λογισμού, δεν θα διατυπώσουμε το πυθαγόρειο θεώρημα, ούτε θα αναλύσουμε το νόμο της διατήρησης της ενέργειας. Η αγάπη, ο πόνος, η μεταμέλεια και η ελπίδα δεν χρειάζονται αποδείξεις. Εδώ θα μιλήσουμε για ένα χωριό των Καλαβρύτων … το Σοπωτό.

Το Σοπωτό πριν το ζήσω το ένοιωσα ως έμβρυο. Αλησμόνητη η αίσθηση γαλήνης μέσα στην προστασία της μήτρας. Το θρόισμα των φύλλων στα πλατάνια, ο παφλασμός των κρυστάλλινων νερών στις πέτρινες βρύσες, η ευωδία του καθαρού αέρα, τα 930 μέτρα κοντινότερα στον γαλάζιο ουρανό, οι 20 εκκλησίες και ας υπάρχει μόνο ένας φιλελεύθερος Θεός. Στ’αλήθεια σας λέω, τα ένοιωσα και τα ζήλεψα, τα έζησα και τώρα τα νοσταλγώ. Για αυτό όταν τα επιθυμώ επιστρέφω εκεί με το νου μου και τα αναζητώ στο πρώτο μου κύτταρο, γιατί το Σοπωτό είναι έρωτας και ως έρωτας είναι τυφλός, γοητεύεται από τις ατέλειες. Για τον λόγο αυτό οποιαδήποτε κακή διατύπωση την αντιμετωπίζω με συμπάθεια, γιατί ευτυχώς μερικοί από εμάς έχουν βρει τον παράδεισο τους και μπορούν να επιστρέψουν στην προπτωτική Εδέμ τους. Το Σοπωτό είναι άλλωστε πάντα εκεί, μας περιμένει.

Κι εγώ μια μέρα θα επιστρέψω, στο χώμα του προστατεύει αγαπημένους μου ανθρώπους, είναι και αυτό το σπίτι που έζησε όμορφες μέρες και τώρα είναι δυσβάστακτα άδειο.

Αφιερωμένο σε όσους αναζητούν ακόμα τον παράδεισο … στο μυαλό, στην καρδιά ή έστω πάνω στην γή.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Οι γευστικές προτάσεις τις Σοποτινιάς

Ξεχασμένες μυρωδιές και γεύσεις μας ξαναθυμίζει η κυρά Τούλα με μια αγαπημένη συνταγή για κουραμπιέδες της μάνας της κυρά Ελπινίκης και της θείας της Γεωργίας.

κουραμπιέδες
   1/2 κιλό φυτίνη
  1/2 κιλό καλό Καλαβρυτινό βούτυρο γάλακτος
  1 ποτήρι κρασιού ελαιόλαδο
  2 αυγά
   2 βανίλιες
  1 πιατελάκι του γλυκού ζάχαρη άχνη
  1/2 κουτάλια σούπας σόδα
   Χυμό από 1/2 λεμόνι
  1 ποτήρι κρασιού αλισίβα (βράζουμε 1 ποτήρι νερό με 2 κουταλιές της σούπας στάχτη και σουρώνουμε προσεκτικά)
  1 κιλό αλεύρι Νο 2 μαλακό (και όσο σηκώσει για να είναι η ζύμη μαλακή )
  1 ποτήρι νερού χοντροκομμένο Σοποτινό καρύδι.

    Χτυπάμε πολύ καλά την φυτίνη το βούτυρο και το ελαιόλαδο έως ότου ασπρίσουν. Στη συνέχεια ρίχνουμε τα αυγά και συνεχίζουμε το χτύπημα. Προσθέτουμε τις βανίλιες την ζάχαρη άχνη την αλισίβα και τέλος την σόδα διαλυμένη στο χυμό από το λεμόνι. Συνεχίζουμε το χτύπημα έως το μίγμα να γίνει ομοιόμορφο. Συνεχίζουμε ρίχνοντας το καρύδι η το αμύγδαλο εναλλακτικά. Ανακατεύουμε απαλά και τελειώνουμε ρίχνοντας το αλεύρι. Εδώ η παράδοση απαιτεί ζύμωμα με το χέρι και η επιτυχία μα$ θα είναι μεγαλύτερη αν πετύχουμε μια μαλακή ζύμη.
Πλάθουμε τα γνωστά σχήματα μακρό­στενα ή μισοφέγγαρα ή στρογγυλά και ψήνουμε στο φούρνο μας πάνω κάτω η στον αέρα στους 180 βαθμούς για 20-25 λεπτά. Μόλις ο κουραμπιές μας αρχίζει να σκάει είναι έτοιμος.        Αφήνουμε να κρυώσουν και χιονίζουμε το γλυκό μας με μπόλικη ζάχαρη άχνη. Αν το συντροφεύουμε και με καφεδάκι η απόλαυση θα είναι διπλή...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου