Εδώ θα μιλήσουμε για ένα χωριό των Καλαβρύτων … το Σοπωτό.

[…Τα γεγονότα είναι όπως τα σακιά όταν είναι άδεια, δεν στέκονται. Για να μπορέσει να σταθεί ένα γεγονός πρέπει να το γεμίσουμε πρώτα με τις σκέψεις και τα αισθήματα που το προκάλεσαν … – Luigi Pirantello]

Σε κάποιο εργαστήριο του CERN ανακάλυψαν πως το νετρίνιο ταξιδεύει πιο γρήγορα από το φως, καταρρίπτοντας την θεωρία του Αϊνστάιν. Τόσες μελέτες, τόσες έρευνες, τόσες ανθρωποώρες , τόσες θυσίες για να βρεθεί κάποιος μια μέρα να σου καταρρίψει την κοσμοθεωρία.

«Αυτό το χωριό είναι μεγάλη μαλακία!» το είπε, το άκουσα καθαρά ένα Σάββατο μεσημέρι σε ένα ασυνήθιστο γεύμα. Και έρχεται μια διατύπωση να κλονίσει τι; Φυσικά, τίποτα! Εδώ δεν έχουμε να αποδείξουμε το θεώρημα του ολοκληρωτικού λογισμού, δεν θα διατυπώσουμε το πυθαγόρειο θεώρημα, ούτε θα αναλύσουμε το νόμο της διατήρησης της ενέργειας. Η αγάπη, ο πόνος, η μεταμέλεια και η ελπίδα δεν χρειάζονται αποδείξεις. Εδώ θα μιλήσουμε για ένα χωριό των Καλαβρύτων … το Σοπωτό.

Το Σοπωτό πριν το ζήσω το ένοιωσα ως έμβρυο. Αλησμόνητη η αίσθηση γαλήνης μέσα στην προστασία της μήτρας. Το θρόισμα των φύλλων στα πλατάνια, ο παφλασμός των κρυστάλλινων νερών στις πέτρινες βρύσες, η ευωδία του καθαρού αέρα, τα 930 μέτρα κοντινότερα στον γαλάζιο ουρανό, οι 20 εκκλησίες και ας υπάρχει μόνο ένας φιλελεύθερος Θεός. Στ’αλήθεια σας λέω, τα ένοιωσα και τα ζήλεψα, τα έζησα και τώρα τα νοσταλγώ. Για αυτό όταν τα επιθυμώ επιστρέφω εκεί με το νου μου και τα αναζητώ στο πρώτο μου κύτταρο, γιατί το Σοπωτό είναι έρωτας και ως έρωτας είναι τυφλός, γοητεύεται από τις ατέλειες. Για τον λόγο αυτό οποιαδήποτε κακή διατύπωση την αντιμετωπίζω με συμπάθεια, γιατί ευτυχώς μερικοί από εμάς έχουν βρει τον παράδεισο τους και μπορούν να επιστρέψουν στην προπτωτική Εδέμ τους. Το Σοπωτό είναι άλλωστε πάντα εκεί, μας περιμένει.

Κι εγώ μια μέρα θα επιστρέψω, στο χώμα του προστατεύει αγαπημένους μου ανθρώπους, είναι και αυτό το σπίτι που έζησε όμορφες μέρες και τώρα είναι δυσβάστακτα άδειο.

Αφιερωμένο σε όσους αναζητούν ακόμα τον παράδεισο … στο μυαλό, στην καρδιά ή έστω πάνω στην γή.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Μια εικόνα χίλιες λέξεις ... Παναγιώτης Μούλος και Θεόδωρος Σμυρνής

ΟΤΑΝ   ΜΙΑ   ΕΙΚΟΝΑ   ΕΙΝΑΙ   ΧΙΛΙΕΣ   ΛΕΞΕΙΣ...
ΣΤΗΝ   ΑΓΟΡΑ  ΤΟΥ  ΣΟΠΟΤΟΥ   ΑΡΙΣΤΕΡΑ   Ο   ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ    ΜΟΥΛΟΣ
ΚΑΙ    ΔΕΞΙΑ   Ο   ΘΕΟΔΩΡΟΣ    ΣΜΥΡΝΗΣ   ΜΕ   ΤΟ   ΤΑΞΙ   ΤΟΥ.
Σοποτό 1947, από το αρχείο Δημήτρη Μούλου
Την ιστορία που θα σας διηγηθώ, την έχω ακούσει πολλές φορές και όμως κάθε φορά μου φαίνεται εξίσου συναρπαστική και αστεία.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο Μούλος Παναγιώτης ή Μαλλιαρός.

Ένα βράδυ κάλεσε στο σπίτι του, ο Τάκης (ή Μαλλιαρός), τους φίλους του Γιαννάκη Παπαπαναγιώτου και Στέφανο Βλάχο, για να πάρουν ένα μεζέ και να πιουν και κανένα ποτηράκι. Αφού λοιπόν έφαγαν και ήπιαν καλύτερα, τους ήρθε κέφι να χορέψουν, αλλά ο Μαλλιαρός είχε αντίρρηση επειδή λίγες μέρες νωρίτερα είχε πεθάνει ο γαμπρός του Γιώργος Σπηλιόπουλος ή Καντάς. Σωστή η παρατήρηση του και το πένθος βαρύ, μα έλα που το κέφι της παρέας είχε ανάψει για τα καλά και ήθελαν οπωσδήποτε να χορέψουν!
Σοποτό 1947, από το αρχείο Δημήτρη Μούλου
  Το σοποτινό μυαλό τους δούλεψε και βρήκαν την λύση: Θα χόρευαν χωρίς να λένε δυνατά τα τραγούδια, αλλά θα τα παρακολουθούσαν νοερά και θα συντονίζαν το βήμα τους. Άρχισαν λοιπόν ένα βουβό χορό. Οι περαστικοί διερχόμενοι από το δρόμο έξω από το σπίτι άκουγαν τους περίεργους ρυθμικούς θορύβους, χωρίς όμως να μπορούν να δώσουν κάποια ερμηνεία. Αν λάβουμε δε υπόψη μας ότι ήταν και οι τρεις αρκετά καλοαναθρεμμένοι με σεβαστό πρικιούλι, καταλαβαίνετε τι θόρυβος επικρατούσε ...  
Αχ! Να ήσουν Θεέ μου πότης να σωθεί η ανθρωπότης, στο μεθύσι σου επάνω να μαχαίρωνες τον χάρο!



Πηγές: Το Σοποτό, Δ.Κίτσος, φωτογραφίες από το αρχείο του Δημήτρη Μούλου (εγγονός Παναγιώτη Μούλου)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου