Μια φωτογραφία του παππού του στάθηκε αφορμή να γυρίσει λίγες δεκαετίες πίσω ο Λειβαρτζινός συγγραφέας Νίκος Παπακωνσταντόπουλος και με τις αναμνήσεις που έβγαλε από τις «αποσκευές» των παιδικών του χρόνων να γράψει τη συλλογή αφηγημάτων με τον τίτλο: «Η φωτογραφία». (Εκδόσεις «Άπειρος Χώρα», Αθήνα, 2011).
Το βιβλίο προλογίζεται από το διακεκριμένο συντοπίτη μας λογοτέχνη κ. Κωνσταντίνο Νικολόπουλο - Καμενιανίτη, συμμαθητές με τον Νίκο Παπακωνσταντόπουλο στα Σοποτινά γυμνασιακά θρανία. Με πολύ αγάπη αγκαλιάστηκε το βιβλίο, αφού όλα του αφηγήματα εκτυλίσσονται στα μαθητικά χρόνια του συγγραφέα και στο «τρίγωνο» Λειβάρτζι - Σοποτό - Αγρίδι.
Το βράδυ της 12ης Αυγούστου 2011 έγινε στην πλατεία στο Λειβάρτζι η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου, σε μια πραγματική λαοθάλασσα! Η άψογη διοργάνωση ήταν του Συλλόγου Λειβαρτζινών Αθήνας. Παρευρέθηκαν ακόμα και τίμησαν την εκδήλωση και εκπρόσωποι των Συλλόγων των γειτονικών χωριών και φίλοι του συγγραφέα, οι περισσότεροι από τα γυμνασιακά χρόνια.
Μίλησαν με πολύ κολακευτικά λόγια για το βιβλίο: ο Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Παν. Φράγκος, η Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Χάιδω Μπάρκουλα, ο Λογοτέχνης-Συγγραφέας και. Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών-Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του τ. Δήμου Αροανίας κ. Κωνσταντίνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης, η εκπαιδευτικός κ. Δήμητρα Κακκαβά, η Αντιδήμαρχος του τ. Δήμου Αροανίας κ. Άννα Βλάχου-Ραβαζούλα και ο συγγραφέας του βιβλίου.
Η από το Σοποτό Αντιδήμαρχος κ. Άννα Βλάχου-Ραβαζούλα διάβασε και παραγράφους από το αφήγημα «Με ρέγκο και ψωμί αγοραστό», που αναφέρονται στο Σοποτό, στις αρχές της δεκαετίας του 1970:
«…Παρόλα αυτά το Σοποτό άρχισε σιγά - σιγά να μου γίνεται μια πρωτόγνωρη εμπειρία, αν και σαν χωριό ήταν μικρότερο από το δικό μου, το Λειβάρτζι, που πάντα με εντυπωσίαζε. Στην πρωτόγνωρη αυτή εμπειρία βοήθησε και το άκουσμα που είχε το Σοποτό, όχι μόνο στην επαρχία μας, αλλά και πολύ πιο έξω. Αυτή τη διαφορά την έδιναν η μεγάλη κοσμοσυρροή που οφείλονταν στο γυμνάσιο, στο δικαστήριο, στην αγροφυλακή (αγρονομία), αγροτικό ιατρείο και στΐ5 άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Πέρα όμως από τις δημόσιες υπηρεσίες, συγκέντρωνε και όλο σχεδόν το αγοραστικό κοινό, ακόμα και από τα πιο απομακρυσμένα χωριά, η μεγάλη αγορά του: Κουρεία, φούρνοι, εστιατόρια, υποδηματοποιείο, σιδηρουργείο, η αλάτι, σπίρτα και καθαρό πετρέλαιο όλη τη γύρω περιοχή και μαζί με αυτά το οδοντιατρείο, που έκλεισε τη χρονιά εκείνη. Αξιοπρόσεκτο και το μεγάλο εμπορικό του Δημήτριου Βαχλιώτη, αλλά και τα δυο μεγαλύτερα πολυκαταστήματα , του «Γιαννάκη» Παπαπαναγιώτου και του Ανδρέα «Θωμά», που είχαν για την εποχή τους «και του πουλιού το γάλα», ξεχώριζαν! Έτσι ήταν σε όλου5 γνωστότεροι και οι δύο αυτοί μεγαλέμποροι, ο πρώτος με το μικρό - υποκοριστικό του όνομα και ο δεύτερος με το επώνυμο του. Και κάθε Παρασκευή που είχε δικαστήριο, ακόμα περισσότερος κόσμος. Βούλιαζε η αγορά τα χέρια τους οι Σοποτινοί καταστηματάρχες! Αυτό γίνονταν όλο το χρόνο, ιδιαίτερα όμως μετά στο Πάσχα που άνοιγε ο καιρός. Ο μεγάλος … σαματάς γινότανε πάντα τις πρωινές ώρες και μέχρι το μεσημέρι. Αργότερα το χωρίο έδειχνε κάπως «υποτονικό», σε σύγκριση με το πρωί, γιατί οι περισσότεροι είχαν τελειώσει τις δουλειές τους και είχαν φύγει. Πρωτόγνωρο ήταν ακόμα στα μάτια μας και ο ασφαλτοστρωμένος κεντρικός δρόμος του Σοποτού, το μοναδικό χωριό με κάτι τέτοιο, αλλά οι περισσότεροι παράδρομοι στρωμένοι με τσιμέντο, δείχνοντας ένα παραπάνω χρώμα πολιτισμού και προόδου. Σε όλα τα χωριά όταν πέρναγε κάποιο αυτοκίνητο , ένα σύννεφο σκόνης σηκωνότανε αν είχε στέγνη, προκαλώντας τα σχετικά προβλήματα. Κι αν είχε βρέξει και είχε λάσπες και νερά, άλλο προβλήματα! … Δικαιολογημένα κάποιοι θυμόντουσαν τότε τους βουλευτές, που προεκλογικά υπόσχονταν τους καλύτερους ασφαλτοστρωμένους δρόμους, την… επόμενη μέρα των εκλογών!!! Και να τα φάσκελα στον αέρα «στοχεύοντας» κατά την Αθήνα και να τα βλαστήμια και οι κατάρες!
Η αρχοντιά του Σοποτού δεν έκανε «μπαμ» μόνο από τους δρόμους, τις δημόσιες υπηρεσίες και την εμπορική κίνηση. Ήταν το μοναδικό χωριό που εκείνη την εποχή είχε κοινοτικές τουαλέτες! Γενικά η καθαριότητα ήταν παντού αξιοπρόσεκτη. Στο έμπα, και από τη μια και από την άλλη μεριά, έβλεπες μια μεγάλη κίτρινη πινακίδα που έγραφε με μεγάλα μαύρα γράμματα: «Οι οδηγούντες ζώα εις την αγοράν υποχρεούνται δια την καθαριότητα τους» και κάτω - δεξιά της πινακίδας με μικρότερα, αλλά πιο έντονα: «Εκ της Αστυνομίας». Δεν έβλεπες, λοιπόν, να κυκλοφορεί «ζο» μέσα στο χωριό. Τα αφήνανε δεμένα κάπου πιο έξω, ρίχνοντας και λίγο σανό να φάνε κατά την διάρκεια της αναμονής και πήγαινε και τα παίρνανε τελευταία στιγμή όταν ήταν ώρα να φορτώσουν και να φύγουνε. Κάποιες φορές τα «ζα» έκαναν τις ακαθαρσίες τους την ώρα που τα φορτώνανε! Τότε οι «οδηγούντες» ήσαν υποχρεωμένοι να τις καθαρίσουν και να τις απομακρύνουν!
Σχολικό λεωφορείο δεν υπήρχε τότε, βέβαια, και τα παιδιά, και κυρίως από τα μακρινότερα χωριά, νοίκιαζαν σπίτι στο Σοποτό. Τι «σπίτι», ένα δωμάτιο δηλαδή, που κόστιζε σαράντα με σαράντα πέντε δραχμές το μήνα. Με πενήντα και με εξήντα σίγουρα εύρισκες καλύτερο, που μπορεί να «είχε» και κάτι παραπάνω: Την έννοια και την κάποια φροντίδα από τη μεριά του σπιτονοικοκύρη στο παιδί - στα παιδιά, που σχεδόν πάντα μένανε δύο και τρία μαζί, όπως τα είχαν κανονίσει, με τη συναίνεση των ίδιων και των γονιών. Έτσι και η παρέα εξασφαλίζονταν και το νοίκι μοιράζονταν, αλλά και οι γονείς ήταν κάπως ήσυχοι, αφού μας έβλεπαν από το Σάββατο μέχρι το πρωί της Δευτέρας, όλο κι όλο. Συνηθισμένη ήταν και οι χειρονομία του σπιτονοπικοκύρη για κάνα πιάτο φαί που και που.
12 Αυγούστου 2011, Λειβάρτζι
Στην σελίδα του Σοπωτού στο facebook ( https://www.facebook.com/groups/sopotoaroanias/ και https://www.facebook.com/groups/127926040079/ ), ο ίδιος ο συγγραφέας δημοσίευσε το κάτωθι:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου