Εδώ θα μιλήσουμε για ένα χωριό των Καλαβρύτων … το Σοπωτό.

[…Τα γεγονότα είναι όπως τα σακιά όταν είναι άδεια, δεν στέκονται. Για να μπορέσει να σταθεί ένα γεγονός πρέπει να το γεμίσουμε πρώτα με τις σκέψεις και τα αισθήματα που το προκάλεσαν … – Luigi Pirantello]

Σε κάποιο εργαστήριο του CERN ανακάλυψαν πως το νετρίνιο ταξιδεύει πιο γρήγορα από το φως, καταρρίπτοντας την θεωρία του Αϊνστάιν. Τόσες μελέτες, τόσες έρευνες, τόσες ανθρωποώρες , τόσες θυσίες για να βρεθεί κάποιος μια μέρα να σου καταρρίψει την κοσμοθεωρία.

«Αυτό το χωριό είναι μεγάλη μαλακία!» το είπε, το άκουσα καθαρά ένα Σάββατο μεσημέρι σε ένα ασυνήθιστο γεύμα. Και έρχεται μια διατύπωση να κλονίσει τι; Φυσικά, τίποτα! Εδώ δεν έχουμε να αποδείξουμε το θεώρημα του ολοκληρωτικού λογισμού, δεν θα διατυπώσουμε το πυθαγόρειο θεώρημα, ούτε θα αναλύσουμε το νόμο της διατήρησης της ενέργειας. Η αγάπη, ο πόνος, η μεταμέλεια και η ελπίδα δεν χρειάζονται αποδείξεις. Εδώ θα μιλήσουμε για ένα χωριό των Καλαβρύτων … το Σοπωτό.

Το Σοπωτό πριν το ζήσω το ένοιωσα ως έμβρυο. Αλησμόνητη η αίσθηση γαλήνης μέσα στην προστασία της μήτρας. Το θρόισμα των φύλλων στα πλατάνια, ο παφλασμός των κρυστάλλινων νερών στις πέτρινες βρύσες, η ευωδία του καθαρού αέρα, τα 930 μέτρα κοντινότερα στον γαλάζιο ουρανό, οι 20 εκκλησίες και ας υπάρχει μόνο ένας φιλελεύθερος Θεός. Στ’αλήθεια σας λέω, τα ένοιωσα και τα ζήλεψα, τα έζησα και τώρα τα νοσταλγώ. Για αυτό όταν τα επιθυμώ επιστρέφω εκεί με το νου μου και τα αναζητώ στο πρώτο μου κύτταρο, γιατί το Σοπωτό είναι έρωτας και ως έρωτας είναι τυφλός, γοητεύεται από τις ατέλειες. Για τον λόγο αυτό οποιαδήποτε κακή διατύπωση την αντιμετωπίζω με συμπάθεια, γιατί ευτυχώς μερικοί από εμάς έχουν βρει τον παράδεισο τους και μπορούν να επιστρέψουν στην προπτωτική Εδέμ τους. Το Σοπωτό είναι άλλωστε πάντα εκεί, μας περιμένει.

Κι εγώ μια μέρα θα επιστρέψω, στο χώμα του προστατεύει αγαπημένους μου ανθρώπους, είναι και αυτό το σπίτι που έζησε όμορφες μέρες και τώρα είναι δυσβάστακτα άδειο.

Αφιερωμένο σε όσους αναζητούν ακόμα τον παράδεισο … στο μυαλό, στην καρδιά ή έστω πάνω στην γή.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Ότι και χρώμα ντύσεις το Σοποτό η ομορφία του περισσεύει ...


  Οι εποχές στο όμορφο χωριό μας είναι εξίσου μοναδικές για κάθε μια ξεχωριστά, που μας χαρίζουν μια άγρια ομορφιά!!!Μπορεί να βρισκόμαστε ακόμα στο καλοκαιράκι και να απολαμβάνουμε τις ωραίες παραλίες μας και το καταπράσινο βουνό, θα μου επιτρέψετε όμως να προχωρήσω λίγο πιο πέρα και να αποτυπώσω μέσα από την μνήμη μου το φθινόπωρο και τον χειμώνα στο Σοπωτό.
   Φθινόπωρο, η εποχή που μας προετοιμάζει να υποδεχτούμε το χειμώνα και να βγάζουμε σιγά, σιγά από τις ντουλάπες μας τα χοντρά ρούχα. Το φθινόπωρο στο χωριό είναι τόσο όμορφο μια συνάμα σου προκαλεί μια μικρή στεναχώρια βλέποντας το καλοκαιράκι να μας αποχαιρετά και μαζί με αυτό του φίλους μας που λίγες μέρες βρεθήκαμε για να περάσουμε μαζί με ωραίες στιγμές. Οι πρώτες βροχές καταφθάνουν και ξαφνικά όλα αλλάζουν στο χωρίο μας. Πίσω από το παράθυρο σου βλέποντας την βροχή σιγά, σιγά δυναμώνει και το ψυχρό αεράκι να ρίχνει φύλλα των δέντρων διάσπαρτα στους δρόμους και στα σοκάκια του χωριού μας σχηματίζοντας ένα απέραντο χαλί που θες πολύ να περπατήσεις! Κι όμως ια μελαγχολία σε κυριεύει βλέποντας γύρω σου πως το χωριό είναι έρημο με τα περισσότερα σπίτια ερμητικά κλειστά, αφού οι επισκέπτες έχουν επιλέξει την επιστροφή στις μεγάλες πόλεις και μόνο ελάχιστοι ντόπιοι παραμένουν στο χωριό περιμένοντας πάλι το επόμενο καλοκαίρι να μας καλωσορίσουν. Σιγά, σιγά οι κρύες μέρες του χειμώνα φθάνουν στο χωριό και όλα αλλάζουν. Μια δυνατή βροχή είναι ικανή να εξελιχθεί μέσα σε μια νύχτα σε πρώτες νιφάδες  χιονιού πέφτοντας αργά, αργά στο χωρίο μας. Η επόμενη μέρα σε βρίσκει μέσα από το παράθυρο σου σε ένα κάτασπρο τοπίο που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε ένα άλλο μέρος.
   Η εικόνα στο χιονισμένο χωριό μας είναι κάτι παραπάνω από καταπληκτική και η επιθυμία σου είναι έκδηλη πλέον να το περπατήσεις με την παρέα σου σε όλα τα στενά δρομάκια, παίζοντας πολλές φορές με το χιόνι και αποτυπώνοντας στο μυαλό σου τις πιο όμορφες και ωραίες στιγμές γαληνεύοντας έτσι και την ίδια σου την ψυχή!
Αποχαιρετώντας το χιονισμένο τοπίο για να επιστρέψεις στην καθημερινή σου ζωή ευελπιστείς πως κάποια στιγμή θα το επισπευτείς ξανά για να περάσεις πραγματικές στιγμές χαλάρωσης… Το Σοπωτό είναι όμορφο όλες τις εποχές και αξίζει να το επισκεφτούμε  με μια καλή παρέα.

«στην μνήμη του πατέρα μου που τόσο αγαπούσα και θα τον έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου».
                                                                                                                    Του Σταύρου Μπρίνια

1 σχόλιο: