Εδώ θα μιλήσουμε για ένα χωριό των Καλαβρύτων … το Σοπωτό.

[…Τα γεγονότα είναι όπως τα σακιά όταν είναι άδεια, δεν στέκονται. Για να μπορέσει να σταθεί ένα γεγονός πρέπει να το γεμίσουμε πρώτα με τις σκέψεις και τα αισθήματα που το προκάλεσαν … – Luigi Pirantello]

Σε κάποιο εργαστήριο του CERN ανακάλυψαν πως το νετρίνιο ταξιδεύει πιο γρήγορα από το φως, καταρρίπτοντας την θεωρία του Αϊνστάιν. Τόσες μελέτες, τόσες έρευνες, τόσες ανθρωποώρες , τόσες θυσίες για να βρεθεί κάποιος μια μέρα να σου καταρρίψει την κοσμοθεωρία.

«Αυτό το χωριό είναι μεγάλη μαλακία!» το είπε, το άκουσα καθαρά ένα Σάββατο μεσημέρι σε ένα ασυνήθιστο γεύμα. Και έρχεται μια διατύπωση να κλονίσει τι; Φυσικά, τίποτα! Εδώ δεν έχουμε να αποδείξουμε το θεώρημα του ολοκληρωτικού λογισμού, δεν θα διατυπώσουμε το πυθαγόρειο θεώρημα, ούτε θα αναλύσουμε το νόμο της διατήρησης της ενέργειας. Η αγάπη, ο πόνος, η μεταμέλεια και η ελπίδα δεν χρειάζονται αποδείξεις. Εδώ θα μιλήσουμε για ένα χωριό των Καλαβρύτων … το Σοπωτό.

Το Σοπωτό πριν το ζήσω το ένοιωσα ως έμβρυο. Αλησμόνητη η αίσθηση γαλήνης μέσα στην προστασία της μήτρας. Το θρόισμα των φύλλων στα πλατάνια, ο παφλασμός των κρυστάλλινων νερών στις πέτρινες βρύσες, η ευωδία του καθαρού αέρα, τα 930 μέτρα κοντινότερα στον γαλάζιο ουρανό, οι 20 εκκλησίες και ας υπάρχει μόνο ένας φιλελεύθερος Θεός. Στ’αλήθεια σας λέω, τα ένοιωσα και τα ζήλεψα, τα έζησα και τώρα τα νοσταλγώ. Για αυτό όταν τα επιθυμώ επιστρέφω εκεί με το νου μου και τα αναζητώ στο πρώτο μου κύτταρο, γιατί το Σοπωτό είναι έρωτας και ως έρωτας είναι τυφλός, γοητεύεται από τις ατέλειες. Για τον λόγο αυτό οποιαδήποτε κακή διατύπωση την αντιμετωπίζω με συμπάθεια, γιατί ευτυχώς μερικοί από εμάς έχουν βρει τον παράδεισο τους και μπορούν να επιστρέψουν στην προπτωτική Εδέμ τους. Το Σοπωτό είναι άλλωστε πάντα εκεί, μας περιμένει.

Κι εγώ μια μέρα θα επιστρέψω, στο χώμα του προστατεύει αγαπημένους μου ανθρώπους, είναι και αυτό το σπίτι που έζησε όμορφες μέρες και τώρα είναι δυσβάστακτα άδειο.

Αφιερωμένο σε όσους αναζητούν ακόμα τον παράδεισο … στο μυαλό, στην καρδιά ή έστω πάνω στην γή.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Εφημερίδα του Σοποτού και Ψηφιακά, β' τεύχος

Μπορείτε να διαβάσετε και να κατεβάσετε την εφημερίδα τα  Νέα του Σοποτού ακολουθώντας τον σύνδεσμο http://www.scribd.com/doc/85396763/News-of-Sopoto-b-teyxos

Στο Σοποτό το κύπελλο του 13ου Τουρνουά Καλαθοσφαίρισης Δήμου Καλαβρύτων


Με μεγάλη επιτυχία στέφθηκε ίο 13ο τουρνουά καλαθοσφαίριση του Δήμου Καλαβρύτων στο γήπεδο των "ΣΕΙΡΩΝ". Οι  ομάδες που συμμετείχαν πρόσφεραν στον κόσμο και τις τρεις μέρες του τουρνουά, πάθος, ένταση και καλό μπάσκετ!

 Νικήτρια και φέτος στο τουρνουά αναδείχθηκε η ομάδα του Σοποτού που επικράτησε    στον    μεγάλο    τελικό    με    επικράτησε στον ημιτελικό με αντίπαλο τα Αγράμπελα και τελικό σκορ 67-48. Οι ομάδες που συμμετείχαν στο φετινό τουρνουά ήταν: ΣΕΙΡΕΣ, ΛΕΙΒΑΡΤΖΙ, ΛΕΧΟΥΡΙ, ΑΓΡΑΜΠΕΛΑ και ΣΟΠΟΤΟ. Η βράβευση των παικτών έγινε από τον Δήμαρχο Καλαβρύτων κ. Γιώργο Λαζουρά. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και αντίπαλο το Λεχούρι με σκορ 57-48! Να ευχαριστίες στους διοργανωτές του υπενθυμίσουμε ότι την δεύτερη μέρα του τουρνουά αλλά και στον Δήμο τουρνουά η ομάδα του Σοποτό παίζοντας Καλαβρύτων που για πρώτη φορά στήριξε μπάσκετ υψηλών προδιαγραφών, το θεσμό. Ευελπιστούμε & ελπίζουμε να συνεχίσει  να  στηρίζει  τον  συγκεκριμένο θεσμό με περισσότερη βοήθεια. Την επόμενη μέρα η ομάδα του Σοποτού τιμήθηκε από τον πρόεδρο του χωριού κ. Σπύρο Κουρή σε μια σεμνή τελετή που οργανώθηκε στην πλατεία του χωριού μας. Ο πρόεδρος αφού ευχαρίστησε & συνεχάρη όλη την ομάδα για την προσπάθεια & το αποτέλεσμα απένειμε στου$ παίκτες αναμνηστικά μετάλλια.
Ευχή όλων το επόμενο τουρνουά να πραγματοποιηθεί στο νέο γήπεδο του Σοποτού!

Μια εικόνα χίλιες λέξεις ... Παναγιώτης Μούλος και Θεόδωρος Σμυρνής

ΟΤΑΝ   ΜΙΑ   ΕΙΚΟΝΑ   ΕΙΝΑΙ   ΧΙΛΙΕΣ   ΛΕΞΕΙΣ...
ΣΤΗΝ   ΑΓΟΡΑ  ΤΟΥ  ΣΟΠΟΤΟΥ   ΑΡΙΣΤΕΡΑ   Ο   ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ    ΜΟΥΛΟΣ
ΚΑΙ    ΔΕΞΙΑ   Ο   ΘΕΟΔΩΡΟΣ    ΣΜΥΡΝΗΣ   ΜΕ   ΤΟ   ΤΑΞΙ   ΤΟΥ.
Σοποτό 1947, από το αρχείο Δημήτρη Μούλου
Την ιστορία που θα σας διηγηθώ, την έχω ακούσει πολλές φορές και όμως κάθε φορά μου φαίνεται εξίσου συναρπαστική και αστεία.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο Μούλος Παναγιώτης ή Μαλλιαρός.

Ένα βράδυ κάλεσε στο σπίτι του, ο Τάκης (ή Μαλλιαρός), τους φίλους του Γιαννάκη Παπαπαναγιώτου και Στέφανο Βλάχο, για να πάρουν ένα μεζέ και να πιουν και κανένα ποτηράκι. Αφού λοιπόν έφαγαν και ήπιαν καλύτερα, τους ήρθε κέφι να χορέψουν, αλλά ο Μαλλιαρός είχε αντίρρηση επειδή λίγες μέρες νωρίτερα είχε πεθάνει ο γαμπρός του Γιώργος Σπηλιόπουλος ή Καντάς. Σωστή η παρατήρηση του και το πένθος βαρύ, μα έλα που το κέφι της παρέας είχε ανάψει για τα καλά και ήθελαν οπωσδήποτε να χορέψουν!
Σοποτό 1947, από το αρχείο Δημήτρη Μούλου
  Το σοποτινό μυαλό τους δούλεψε και βρήκαν την λύση: Θα χόρευαν χωρίς να λένε δυνατά τα τραγούδια, αλλά θα τα παρακολουθούσαν νοερά και θα συντονίζαν το βήμα τους. Άρχισαν λοιπόν ένα βουβό χορό. Οι περαστικοί διερχόμενοι από το δρόμο έξω από το σπίτι άκουγαν τους περίεργους ρυθμικούς θορύβους, χωρίς όμως να μπορούν να δώσουν κάποια ερμηνεία. Αν λάβουμε δε υπόψη μας ότι ήταν και οι τρεις αρκετά καλοαναθρεμμένοι με σεβαστό πρικιούλι, καταλαβαίνετε τι θόρυβος επικρατούσε ...  
Αχ! Να ήσουν Θεέ μου πότης να σωθεί η ανθρωπότης, στο μεθύσι σου επάνω να μαχαίρωνες τον χάρο!



Πηγές: Το Σοποτό, Δ.Κίτσος, φωτογραφίες από το αρχείο του Δημήτρη Μούλου (εγγονός Παναγιώτη Μούλου)